Droom 2
1.
Ik ben in een grote zaal in India. Het is avond en overal liggen bastaardmatten waarop monniken zich hebben opgerold om te slapen. Allen dragen boeddhistische gele en rode gewaden. Er zijn zeker meer dan 100 monniken. De lucht is aangenaam fris en niet kruidig. Door de vele, brede ramen zonder glas zie ik dat het regent. Ik herken een van de monniken als de XIV Dalai Lama. Ik loop naar hem toe, breng mijn handen samen, straal van vreugde, voor de traditionele Tibetaanse begroeting en roep vriendelijk en blij: "Du-la Bab!". De Dalai Lama trekt een heel boos gezicht en roept me toe: "Jij dwaas! Wat ben je dom!" Ik ben aangedaan en ga in mezelf op. Ik word wakker.
2.
Het is middag. Ik ben met mijn studievrienden op weg naar een kleine, open barbecuehut op een berg in Hessen. In de hut zit de XIV Dalai Lama, Tenzin Gyatso. Een van mijn vrienden zegt gewoon "Hallo" en ik zeg tegen hem: "Ik breng mijn handen samen voor de Tibetaanse groet en buig diep. De Dalai Lama kijkt me niet meer zo boos aan als in droom één, maar zegt nog steeds: "Genoeg nu. Niet op deze manier." Ik ben niet zo bezorgd.
Ik ben in Egypte. We lopen door de woestijn van Neder-Egypte. Ik ben met een vriend en er lopen veel mensen achter ons. Het is een zonnige zomerdag. Het sneeuwt. Ik roep: "Kijk - sneeuw in Egypte!" We lachen en gooien sneeuwballen naar elkaar. Dan zijn we opeens in een Egyptisch politiebureau en zit er een vriendelijke Duitse officier van justitie tegenover me. Ik lach en zeg: "We hebben elkaar zeker veel te vertellen!" Hij lacht door zijn bril met grappige en ernstige ogen en zegt: "Ja, dat denk ik ook..." Ik schrik wakker.
3.
Ik ben in een schemerig verlichte huiskamer. Het is nacht. Op een dressoir branden wat kaarsen. In het midden van de ladekast staat een televisietoestel. Plotseling gaat de televisie aan en verschijnt er een bronzen beeld van Gautama Boeddha op. Ik breng vreugdevol en eerbiedig mijn handen samen ter begroeting en zeg "Heilig!" Plotseling zit ik op een bank aan de tegenoverliggende muur van de ladekast. Naast mij, ook op de sofa, zit een man van ongeveer 25 jaar met een nikkelen bril en donker haar van gemiddelde lengte. Hij heeft fijne gelaatstrekken en spreekt in het Duits zoals 25-jarigen dat plegen te spreken - vrij, losjes en ongeremd. Dan herken ik hem: Gautama zit voor me. Hij spreekt mij op joviale en ontspannen toon toe, dat ik mij geen zorgen moet maken en dat het mij zeker zal "lukken" wat ik mij voorgenomen heb te doen. Ik ben verbaasd over zijn betrekkelijk "normale" wereldsheid. Ik ben erg blij met deze ontmoeting. Ik ontwaak.
4.
Ik ben in de ruimte. Overal fonkelen sterren. Ik reis in mijn lichaam zonder ruimtepak. Ik voel me warm, veilig en geborgen. Ik geniet van het heelal. Plotseling bevind ik me op een planeet. Ik zie een dorre ijswoestijn, omzoomd door grillige bergketens aan mijn linkerhand. Ik draag nog steeds geen ruimtepak, maar ik zit wel in mijn fysieke lichaam. Ik ben op Saturnus. Een engel is bij me - in spijkerbroek en T-shirt. Ik begroet hem met grote vreugde, want hij is mij al een hele tijd bekend. Hij en ik glimlachen. Hij zegt dat we naar de grot in de bergen mogen gaan en het ons gemakkelijk mogen maken. We bevinden ons in een ijs-/steengrot. De ruimte is onregelmatig gevormd met gladde, witachtige wanden. In het midden van de kamer staat een koffietafel met daaromheen de bekende met bruine stof beklede fauteuils. We zijn met een man of acht. Ik vind het volkomen normaal om op Saturnus te zijn en geen ruimtepak nodig te hebben. Ik ben niet verbaasd over de situatie. We glimlachen allemaal meer dan we praten. Ik word wakker.
