De kleine Dwaas

Bevrijd matrozen van spirituele helderheid en alomvattend mededogen.
Locked
User avatar
brahbata
Site Admin
Posts: 3415
Joined: Fri Jan 24, 2020 4:20 am
Location: HombergOhm - Germany
Contact:

De kleine Dwaas

Post by brahbata » Wed Jun 23, 2021 10:24 pm

Image
Image


De kleine Dwaas




I.


"Op een dag zul je gezegend worden met een droom die je leven op het juiste spoor zal zetten," zei de manu en hij scheen voldoening te vinden door zich weer op zijn schoenen te concentreren.

Deze - zichtbaar versleten en verouderd door de harde belasting van wie weet hoe lang - waren goed in staat om de reizen van de oude man te beschrijven. Ze leken niet oncomfortabel te zijn, want de man speelde met zijn tenen onder het benige, breekbare leer. Ik glimlachte. Als tiener bezat ik een paar schoenen die voor mijn moeder een anathema waren. Maar ik hield van mijn oude pantoffels - waarschijnlijk juist om die reden. In het algemeen merkte ik dat ik goed bekend was met deze vreemde vreemdeling - vanaf mijn vroegste jeugd waren het altijd die oude, witharige mannen waarvan ik dacht dat ze verlicht waren.

Hij scheen te vermoeden wat er achter mijn voorhoofd schuilging en daarom vouwde hij het zijne. "Dwaas ben je", berispte hij mij, want het ontbrak deze vreemde vreemdeling duidelijk aan enige drang tot echt uitschelden. Opmerkelijk genoeg was er ook slechts een zweem van lichte spijt over mijn onverbeterlijk klaaglijk bestaan in zijn manier van doen; een omstandigheid die mij tedere hoop gaf. Hoewel ik mij herhaaldelijk had voorgenomen het te vermijden, concentreerde ik mij nu op de manu, wachtend en afwachtend.

"Je bent nog niet ver, man, maar je pad volgt het ware, begenadigde," hief hij weer op en even leek het mij alsof hij plezier had gevonden in het onderricht, of zich op zijn minst aan het opwarmen was. Maar waarschijnlijk heb ik me zoiets gewoon weer verbeeld, zoals het past bij mijn manier van leven.

"Jouw pad, brahbata, is als een slang die verslonden wordt"...




Image

II.

Als ik terugdenk aan de ontmoetingen met mijn man, denk ik altijd aan zijn schoenen.

Deze schoenen, in hun harkerigheid, hun vettige glans, met hun versleten hielen en de gaten op de gebruikelijke overspannen plaatsen, maken zo'n aandoenlijke indruk dat ze al een eerbiedwaardig en bekoorlijk gezicht zijn. En toch verschijnen ze met uitdagend verzet. Het is verbazingwekkend dat ik zulke dingen opmerk, aangezien ik over het algemeen weinig verstand heb van alles wat de moeite waard is om over schoenen te weten.

Wanneer mijn manu contact met mij zoekt, geeft hij de voorkeur aan een onopvallende gestalte. Dat is ook verbazingwekkend, want ik meen bepaalde ijdele trekken in hem te herkennen. Zo zou hij gemakkelijk het nodige respect bij mij kunnen afdwingen door middel van bijvoorbeeld een geestelijk uiterlijk. Hij houdt zich alleen uit gemakzucht verre van zulke dingen, omdat de verandering van sfeer hem altijd vermoeit. Ik ben er zeker van dat het alleen uit pure luiheid is dat hij een gewone gedaante aanhoudt en zo de voorkeur geeft boven het bevredigen van zijn ijdele behoeften boven mij.

De oude man maakt vandaag een attente indruk.

In het licht gezien maakt hij altijd een bedachtzame indruk, want hij lijkt van deze rol te genieten. "Ik vraag, met alle respect", begint hij de zaak te compliceren, "of u uzelf als een verlicht persoon beschouwt?" Touche. Dat krijg je ervan als je je gedachten laat afdwalen. Nu is het een kwestie van je woorden verstandig kiezen. Ik voel dat de sluwe hond weer iets van plan is. "Ik geloof dat ik kan beweren", begin ik aarzelend te denken, "dat ik een silhouet van de wereld kan maken". Tja. Ik geef toe, een onhandige zin. "Waarop, Brahbata, baseer je deze kennis?" jubelde de manu. Daar is het. Hij wil me weer in de val lokken. Ik weet het niet. Ik moet mijn verstand aan het verliezen zijn...

"Ik heb een aantal dingen van waarde gelezen en kan dingen in een context plaatsen," antwoordde ik voorzichtig - niet zonder mezelf te verbazen met deze tegenwoordigheid van geest. Als ik mijn eigen doel maar niet aan het voorbereiden was.


Image

"Op weg naar wijsheid dan, hè?" sneerde de koddebeier. "Maar je moet nog een beetje geduld hebben, wil je de sferen bereiken die ik bedoel. De weg voert over een zuiver hart en over een helder hoofd. Dit wezen van zeldzame aarden wil goed voorbereid zijn. Jij, mijn vriend, oordeelt op basis van een wereldbeeld dat je zelf hebt geschapen. Dus jij bent het centrum van de wereld? Is de wereld het middelpunt van de hemel? Groot is hij die zijn eigen weg gaat, ook al leidt die tot dwaling? Nee, Brahbata, je hart is zuiver, maar je hoofd is verward. Je geloof en vertrouwen maken je sterk, maar je ogen kijken slechts in één richting. Open je geest, laat licht de duisternis binnengaan."

Waarom moet hij altijd zo opgezwollen praten? Ik heb hem niet precies verstaan, maar ik denk dat hij mijn antwoord waarschijnlijk niet verwachtte. Het beste zal zijn dat ik hem verder in verwarring breng, dan denkt hij na en dat duurt altijd lang. "Dit alles is mij bekend", stemde ik met de manu in. "Maar u moet bedenken dat ik dit wereldbeeld heb geschapen als de som van mijn ervaringen en de rest van mijn geest en dat ik in mij de intentie en de overtuiging draag om het verder te vervolmaken. Mijn wereldbeeld is gebundeld als de optelsom van mijn kennis en is aan dagelijkse verandering onderhevig naarmate de componenten ervan veranderen in hun samenstelling en weging. Veroordeelt u mijn zoektocht? U spreekt er niet over, maar u geeft mij, vol van verborgen spot, te verstaan dat ik van klei ben gemaakt. Wat is dan je bedoeling?" vroeg ik snel op triomfantelijk berustende toon als tegenvraag, om mezelf voorlopig weer bijeen te rapen.

Onbegrijpelijk, glimlachte de manu geamuseerd!

"Dappere man! Waarlijk, u schijnt zich te willen inspannen. Uw slimheid is opmerkelijk en u schijnt bereid te zijn te zoeken en op een dag zult u misschien zelfs willen zien. Maar overweeg je pad goed en vraag je af waar het toe leidt. Alleen lopen leidt naar een bestemming, maar het pad moet ook met zorg gekozen worden. U loopt uw route, goed gedaan, maar uw route staat op een kaart die anderen hebben getekend. Je bent verlegen, mens, om zonder kaart door het leven te gaan en het te ontdekken."

Wat ik helemaal niet kan uitstaan aan de manu is dat hij alles zo ingewikkeld zegt. Bij elke gelegenheid slaat hij zijn ogen op mijn gezicht, als ik weer eens naar zijn wijsheid mag luisteren. Had ik al gezegd dat hij waarschijnlijk ijdel is? Ik zou zijn neus wel eens willen verdraaien. Of gewoon mijn tong uitsteken. Niet omdat ik hem niet begreep, maar gewoon om te zien wat hij dan zou doen. "Als u in het bezit bent van al deze waarheden, waarom deelt u ze dan niet met mij?" riep ik uitdagend uit. De oude man zou er eerst iets van moeten maken.

De manu schudde nu duidelijk geamuseerd zijn hoofd.

"Je energieke haast is een uiting van je enthousiasme en ongeduld," knipoogde hij naar me. "Maar je moet eerst leren voordat je kunt herkennen. Het pad naar de waarheid is verdeeld; je moet in staat zijn de kruispunten te zien en ze dan te nemen. Dit alleen is aan jou om te beslissen en het kiezen van het juiste pad is niet gemakkelijk. Sommige zijn kronkelig en verstrikt, andere lijken een snel antwoord te beloven. Sommige paden leiden naar een poort en alleen hij die in zichzelf de sleutel heeft gevonden, kan die openen. Een ander pad lijkt duister en verwarrend, zodat je er bang voor bent, en toch kan het de ware zijn. Maar de meeste wegen", zei mijn manu, "ken je niet en je neemt ze niet waar. Oh, nee, het is niet zoals je denkt, het zijn niet de wegen die je ontgaan, het is jij alleen die op de plek stapt. Maar welke is de weg die naar de waarheid leidt? Als je geniet van de bloemen in de velden, stop dan en geniet van hun sierlijke pracht. Heb je zin om te vragen naar de betekenis van de bloemen? Welnu, laat ze u betoveren, maar vergeet niet dankbaar te zijn dat ze zich aan u openbaren, al hun glorie ontvouwen en hun tere bloemendromen tot in de hemel uitstrekken. Neem dit alles als een geschenk, begrijp het voordat je vragen stelt over de waarheid. Pas op, brahbata," weefde hij zijn net om mij heen, "om naar de waarheid te vragen. Maar plan je weg en verdeel de route in etappes en deze steeds opnieuw. Rust uit en overweeg. ...maar dwaal waar het u behaagt."

"Ik kan wel willen dwalen," zei ik, "maar met filosofie alleen kom ik nergens. Je hebt zeker gelijk, mijn manu, maar is er geen bruikbaar antwoord?" Hij is duidelijk in de war.


Image

III.

Men moet voorzichtig zijn met een verwarde wereld leraar.

Als mijn manu anders nogal subliem en bedachtzaam is in zijn omgang met mij, heeft hij de neiging om, eenmaal in de ban van zichzelf, van het honderdste naar het duizendste te gaan. Ik moet hem voortdurend wijzen op mijn betrekkelijk wereldse bekommernis, anders verdwaalt hij in de transcendentale gebieden van de metafysica en andere speculatieve wetenschappen. Ook al moet hij voortdurend de nadruk leggen op zijn uitverkiezing, toch is veel van wat hij zegt voor mij zinnig, wat niet verwonderlijk is, want het zijn meestal toch oude hoeden. Blijkbaar had hij mijn provocerend gestelde vraag opgevat als een ongenoegen, want anders was zijn kritisch onderzoekende blik niet te verklaren.

"Ik vermoed dat je nog niet klaar bent om te gaan," rukte de manu me uit mijn gedachten. "Je lijkt op een pienter kind, maar je kunt nog steeds alleen maar kruipen, drinkt alleen je gebruikelijke drankje en eet alleen je gebruikelijke voedsel. En nu eis je van mij, van alle mensen, een nuttig antwoord. Neem je tijd en open je geest voor de geest, dan kun je de wereld bereiken. Op den duur zul je je nuttige kennis verkrijgen', glimlachte de manu nu bemoedigend naar mij, 'verlang ernaar, man, als naar een schat en verlang ernaar. Je zult wijselijk de nuttige herkennen op de weg naar het antwoord en de minder nuttige op dezelfde manier. Maar als je eenmaal het ware spoor hebt opgespoord, volg het dan verder.


Image

In zijn waardigheid lijkt hij zo overtuigd van zichzelf dat ik het wel uit zou kunnen schreeuwen. Maar aangezien hij een groot deel van zijn concentratie moet besteden aan er waardig uit te zien, zou ik hem misschien toch uit zijn reserve kunnen lokken. "Je laat me niet snoepen van de boom der kennis", kraaide ik, "maar je zult me dit, mijn gebrek, in een volgende ademtocht verwijten! Een meesterwerk. Op het juiste moment miste ik bijna de geïrriteerde glinstering in de ogen van de manu - terwijl ik in vervoering was gebracht door de krachtige taaluitdrukking en de eenvoud van mijn woorden. Daar had hij geen rekening mee gehouden. Nu heb ik hem in mijn greep en zal hij waarschijnlijk duidelijker moeten worden. Gokschulden zijn immers ereschulden, en wat voor gokken geldt, geldt zeker ook voor kennis. Eerst doen watertanden en dan terugtrekken. Denk er aan!

Opnieuw schudde de manu glimlachend zijn hoofd. "Ik heb alleen maar bedoeld dat je geduld moet oefenen. Het zaad moet eerst ontkiemen voordat je kunt gaan oogsten. Jij en ik, Brahbata, hebben tijd, veel tijd. Ga op zoek naar het antwoord, maar begin je zoektocht daar waar het je voordeel zal brengen. De manu naderde mij nu zo ver dat ik zijn adem op mijn borst voelde. Zijn blik scheen mij dringend te willen doorboren, terwijl hij vermanend bleef spreken: "Ja, we hebben alle tijd van de wereld. Maar maak goed gebruik van je tijd, verspil hem niet. Maar waar je hem aan verspilt en waar je hem aan besteedt, daar moet en zul je achter komen. Dit is alles wat ik u te zeggen heb. Begin uw weg te vinden en volg hem dan', domineerde de manu mij en was zich waarschijnlijk maar al te bewust van zijn licht theatrale effect op mij. Desondanks bleef hij praten. "Van tijd tot tijd zal ik je metgezel zijn, zal ik mijn voedsel met je delen en mijn brood met je breken. De sleutel tot de poort van je wereld ligt diep in je begraven, vind hem en gebruik hem als de tijd rijp is.

Met deze woorden ontplofte de manu in een roze wolk, klaar voor het podium, om eindelijk het respect op te eisen dat ik al zo lang had gemist. Ik weet niet hoe hij het deed, maar hij moet een soort para-suggestief-hypnotisch Leipzig van alles in mijn schedel hebben klaargezet. Goochelaars en andere jongleurs zijn altijd een mysterie voor me geweest.

"Stof tot stof," fluisterde ik hem na. Het was in ieder geval donker, anders ontbrak het de manu aan de meest minimale spiritualistische eisen. Zelfs laserflitsen of sferische geluiden waren niet te horen.




Ik was onder de indruk.





De kleine dwaas.
Audio mp3 bestand.

https://brahbata.space/Audio/The_little ... Dutch).mp3




Image
Image
Image

We are not human beings having a spiritual experience - we are spiritual beings having a human experience.
So, I've decided to take my work back on the ground, to stop you falling into the wrong hands.
Life is a videogame. Reality is a playground. It's all about experience and self-expression.
ZEN is: JOYFULLY walking on a never-ending path that doesn't exist.
They tried to bury us. What they didn't know - we were seeds.
In the descent from Heaven, the feather learns to fly.
Ideally, we get humble when we travel the Cosmos.
After school is over, you are playing in the park.
Although, life is limited - Creation is limitless.
Fuck you Orion, Zetas and your evil allies.
Seeing is believing. I do. *I shape*.
'EARTH' without 'ART' is just 'EH'.
Best viewed with *eyes closed*.
Space. It's The final Frontier.
Real eyes realize real lies.
Creator and Creation.
We are ONE.
I AM.

Image
Image
Image

Image
Image

brahbata.space

Image

Locked