Hallo mijn lieverds :-)
Ik heb de volgende parabel van de twee monniken al in het oude geesten forum gepost. Maar omdat ik vandaag weer ervaar hoe waardevol het is om de geest te laten vertoeven in het *hier en nu*, om opgepikt te worden, herplaats ik het verhaal hier....
Liefs uit mijn hart,
Brah
Twee boeddhistische monniken dwaalden eens zwijgend rond in het India van het verleden. Het was moessontijd en de wegen waren onverhard.
Toen, op een kruispunt, ontmoetten ze een lange dame in een mooie jurk. De weg was overstroomd en modderig en de dame stond stil, zich afvragend hoe zij van de ene kant naar de andere kant moest komen.
Toen nam een van de twee monniken, de oudste, de dame zonder pardon in zijn armen en droeg haar - zwijgend - naar de andere kant van de weg.
Daar liet hij haar weer achter en de twee monniken vervolgden hun weg in stilte.
s Avonds, toen zij het klooster bereikten na lang gemediteerd te hebben, vroeg de jongere monnik aan de oudste:
Het is monniken toch verboden om naar een vrouw te kijken, laat staan haar aan te raken? Waarom nam je haar dan mee naar de andere kant van de weg?
Toen glimlachte de ander en zei:
Ik heb haar alleen naar de andere kant van de weg gebracht, waarom draag je haar nog steeds?
