Curriculum vitae
Posted: Tue May 28, 2024 5:46 pm
Mijn hartelijke groeten!
Jürgensen vroeg me tijdens de laatste bar van de WS 2019/20 voor een korte (corpsstudent) levensevaluatie. Gezien het feit dat ik van plan ben 140 jaar oud te worden en dat dit waarschijnlijk het geval zal zijn in de context van onze komende evolutionaire ontwikkeling van sapiens sapiens naar sapiens superior-dank HEMEL-is dit tijdstip misschien een beetje voorbarig . Ik schrijf dus gewoon wat er uit mijn pen komt, zonder te beweren dat het volledig is. Veel plezier.
Gezins-en schooljaren
Ik hou van mijn familie. Allemaal. Het zijn heel bijzondere mensen met een zacht hart en grote wijsheid naast hun overvloedige opleiding.
Als senior arts van ere-senator Thure von Uexküll, de grondlegger van de psychosomatische geneeskunde, decaan, C4-professor, internist en klinisch chemicus, kwam mijn vader herhaaldelijk in contact en kwam hij in conflict met de ministeries, autoriteiten, kantoren en kliniekbesturen. Hij voerde de talrijke bestuurlijke beslissingen met veel humor uit, omdat hij in zijn hart altijd de eenvoudige spoorwegarbeiderszoon uit de Rhön bleef die hield van de echte waarden in het leven.
Tijdens zijn verblijf in Ulm had hij talrijke professionele contacten met het Ministerie van Wetenschap en Onderwijs van Baden-Württemberg. Omdat een man als hij met een zekere sociale reputatie serieus werd genomen, trok ook de correspondentie met dit ministerie de aandacht, waarin hij formeel een aanvraag indiende voor “bureaudieren van het geslacht musca domestica” voor zijn kantoor in het Universitair Ziekenhuis van Ulm. Musca domestica is de Latijnse naam voor de huisvlieg en de autoriteiten hebben veel moeite gedaan om de professor een zinvol antwoord te geven. De correspondentie hierover ligt nog ergens op de zolder van het huis van mijn moeder.
Een andere episode was toen mijn vader bij het universiteitsbestuur een aanvraag indiende voor een kleedkamerspiegel voor zijn laboratoriumdames op de universiteit, wat aanvankelijk werd afgewezen als een onnodige uitgave. Hij wachtte drie weken en leverde vervolgens een ‘menselijke reflector’ in onder de noemer ‘medische apparatuur’, die zonder problemen werd goedgekeurd, dit belangrijke apparaat kostte immers maar een paar mark.
Mijn vader en zijn collega's Ahnefeld en Burri hadden een vijver gehuurd om te vissen in de Schwäbische Alb, waar ze tijdens het vissen herhaaldelijk werden gestoord door de surfers en zwemmers. Ze deden het door een groot bord op een drijvende bus in het midden van het meer te plaatsen: “Ulm University Experimental Pond-Swim at your own risk!” Vanaf dat moment konden ze in alle rust vissen.
Net zoals mijn vader (L! Hasso-Guestphalia Marburg) al vroeg indruk op mij maakte met zijn prachtige karakter, zijn altruïsme en zijn grote kennis, maakten ook andere mannen en vrouwen in mijn familie indruk op mij. Vooral mijn grootvader Dr. med. Ludwig Walb (L! Merowingia Gießen zu Mainz), wiens medische werk een belangrijke rol speelde bij de oprichting van de voedselcombinatiebeweging in Duitsland en Europa. Het boek van hem en mijn grootmoeder “De Hay'sche Scheiding=Kost” werd in acht talen vertaald en in miljoenen exemplaren verkocht. De grootmoeder van mijn oma, van haar kant, werd geboren als Ihring uit Lich, van wiens bier sommigen van ons vandaag de dag nog steeds genieten. In hun eigen kliniek hier in Homberg hebben mijn grootouders hun medische en holistische kennis met succes toegepast op ruim 100.000 patiënten. Mijn oom dr. med. In de jaren negentig was Martin Noelke, eveneens uit Homberg, de eerste die het effect van voedselcombinatie via insulinesecretie (lage insulineniveaus bevorderen lipolyse) wetenschappelijk verklaarde, wat eerder werd verklaard door de wetenschappelijk onhoudbare “zuur-base-balans”. Mijn oom dr. med. Dieter Walb (L! Hasso-Guestphalia Marburg) schreef samen met Kulmann de “nefrologenbijbel” voor het Duitstalige gebied, “Nefrologie”.
Andere familieleden aan moeders-en vaderskant werken ook aanzienlijk in het onderwijs, de verpleging en het onderzoek.
Studiejaren
Het begon allemaal toen ik, nadat ik samen de middelbare school had afgerond, me samen met mijn broer Rommel II in Gießen inschreef aan het humanistische internaat Institut Lucius in Echzell in de Wetterau om bedrijfskunde te studeren. Mijn broer slaagde voor de Abitur zelf als tweede in zijn klas en ik volgde op de vierde plaats, wat minder spannend was dan het in eerste instantie leek gezien het totale aantal leerlingen in de klas 23 was.
Eigenlijk wilde ik een bank kopen voordat ik bedrijfskunde ging studerenIk heb stage gelopen bij Deutsche Bank in Frankfurt en daar gesolliciteerd. Eind jaren tachtig hadden de mannen in krijtstrepen echter zo veel vertrouwen in zichzelf en hun sociale reputatie dat ze het aanvankelijk niet nodig vonden om op zijn minst op mijn sollicitatie te reageren-ook al was die negatief.
Ik drong erop aan. Een paar keer, gedurende een paar weken. Een positieve beslissing had ik al lang uitgesloten omdat de officiële sollicitatiedeadline inmiddels was verstreken, maar ik wilde het je niet zo gemakkelijk maken. Ik had gedacht dat een antwoord op zijn minst beleefd zou zijn en aangezien mijn sterrenbeeld Steenbok is, gebruik ik mijn hoorns.
Na verschillende correspondentie waarin de bank suggereerde dat ik bij een andere bank van mijn keuze in mijn woonplaats zou solliciteren, maar ik wilde doorgaan naar de twee “debet-en credit”-torens in de metropool Main, ontving ik eindelijk een brief van de afdeling personeelszaken Ik kreeg te horen dat er 1.040 kandidaten waren voor één stageplaats.
Ik antwoordde slechts kort met één zin: “Geachte heer of mevrouw, 1040 kan goed zijn-ik ben beter. Hartelijke groeten".
Zoals ik had verwacht, gebeurde er twee weken lang niets. Toen belandde er een crèmekleurige, handgeschepte papieren brief van de beste HR-manager van Deutsche Bank met zijn handgeschreven handtekening in inkt in mijn brievenbus, waarin hij me uitnodigde voor een persoonlijk interview in zijn topkantoor op basis van mijn 'ongebruikelijke sollicitatie'.
Omdat ik inmiddels bij de ZVS had gesolliciteerd naar een plek om bedrijfskunde in Gießen te gaan studeren, heb ik slechts kort geantwoord, bedankt voor de uitnodiging en vriendelijk en bondig gezegd dat ik nu van plan was om op bestuursniveau bij hun instituut te komen werken. Het gieten zou kunnen komen.
Ter gelegenheid van mijn inschrijving bij onze dierbare alma mater ontmoette ik beneden Sander II, die mij op de op één na hoogste overloop toesprak, mij feliciteerde met mijn inschrijving en vroeg of ik ooit van connecties had gehoord. Ik aarzelde omdat ik niet echt op de hoogte was, ook al kwamen mijn vader, grootvader en oom van het platteland (Merowingia Gießen zu Mainz en Hasso-Guestphalia Marburg) en had ik ook twee ooms in de uitgebreide familie die Giessen Hessianen waren.
Sander likte letterlijk zijn lippen af, noteerde mijn adres en beloofde contact op te nemen. Op dat moment had ik nog geen idee waar de reis mij naartoe zou brengen.
Drie of vier weken gingen voorbij, gedurende deze tijd ontving ik verschillende uitnodigingen, die ik aanvankelijk negeerde omdat ik meer geïnteresseerd was in mijn jonge liefde voor mijn vriendin. Maar ik annuleerde de vriendelijke uitnodiging voor uientaart en Federweißer telefonisch en had Little X aan de telefoon die me heel vriendelijk bedankte dat ik tenminste contact had opgenomen-heel weinig mensen zouden dat doen. De tweede zeer vriendelijke indruk van Teutonia na de ontmoeting met Sander in het hoofdgebouw. Een week later, op een zonnige, heldere herfstdag, kwam ik uit de lezing en besloot spontaan langs de Hessenstrasse te rijden.
Kortom: de korpsbroeders waren allemaal heel erg vriendelijk en we snuffelden aan elkaar. Ik had met iedereen absoluut positieve ervaringen en was zeer onder de indruk van de Duitse warmte en natuurlijkheid. Daarom besloot ik een vos te worden. De ramp nam zijn loop.
Het vossenseizoen was spannend, leerzaam en ging gepaard met veel gezelligheid. De hemel stuurde ons toen mijn Confuchsen Kemkes, wiens legendarische horizontale karakter nog vele semesters indruk op mij zou maken. Hé, we hadden plezier!
Ik heb nog steeds goede herinneringen aan mijn eerste “achtvoudige” met Little Een omstandigheid die ik erg steil vond. Voorzichtige slok.
Door mijn natuurlijke genetische affiniteit met gele drankjes kon ik de volgende semesters met relatieve opwinding ervaren. Daarna volgden functies als secretaris, senior bij het 149e stichtingsfestival en vervolgens bij het 150e, dat we vierden in de Martinshof (Kommers) en op de Gleiberg (bal). Ik had er toen geen idee van dat mijn pad me later naar het “hoofdkwartier van de studentenorganisatie van het Kösener Corps” zou leiden.
[/kleur]
Gießener SC als buitenwijk van de KSCV 1992/93
Gedachten en herinneringen[//kleur]
De jaren zijn verstreken en ik besef dat het de 27e verjaardag is van onze tijd in de buitenwijken. De Gießener SC was verantwoordelijk voor het houden van het laatste Würzburg-congres in 1992/93, vóór het OKC in 1993/94 onder leiding van de Göttingen SC met het presiderende Korps Teutonia-Hercyniaonder leiding van lokale woordvoerder Oliver Senger vond zijn achteruitgang plaats in Bad Kösen. En deze stap markeert nu het 25-jarig jubileum met de nieuwe wijk Giessen in 2019.
Sindsdien is er veel gebeurd, niet alleen binnen de vereniging, maar ook in de wereld en in ons hele leven.
De buitenwijk Gießen plaatste zijn ambtsperiode onder toenemende publieke controle en stimuleerde verdere, fundamentele vragen met betrekking tot ons zelfbeeld als studenten van het Kösener Corps. Voor ons, Giessen Germanen, waren deze taken relatief nieuw terrein, omdat we in de geschiedenis van ons korps nogal voorzichtig waren geweest met “Kösener-zaken”. Onze taak als buitenwijk werd aanzienlijk beïnvloed-samen met het toenmalige Münchense VAC-bestuur onder leiding van Benno Kießel, Frankoniae München met de voorbereiding van de aanstaande congresverhuizing naar Saksen-Anhalt.
Kort gezegd: wij hebben tot onze aangename verrassing de talrijke bijeenkomsten van de verschillende commissies in de koepelorganisatie en andere structuren als overwegend positief ervaren en er echt profijt van gezien in de diverse discussies tussen oud en jong. In de jaren van de hereniging waren alle betrokkenen enthousiast over de taken die voor ons lagen.
Die dagen werden gekenmerkt door de baanbrekende sociale omwentelingen die heel Duitsland en dus ook onze vereniging troffen. Al vroeg in de dagen van de hereniging ontstond in de KSCV en VAC de gedachte aan een mogelijke spoedige terugkeer naar onze roots in Bad Kösen en deze gedachte bepaalde ook in belangrijke mate ons werk als buitenwijk van Kösen.
Het toeval wilde dat ons team in de voorsteden destijds niet alleen uit Germanen bestond, maar ook uit Halle Noormannen, wier korps tot het district Magdeburg behoorde. De buitenwijk Göttingen, die ons in functie opvolgde en in 1994 het eerste Kösener-congres in Bad Kösen organiseerde in de naoorlogse periode, stond onder leiding van het presiderende Korps Teutonia-Hercynia met voorstadwoordvoerder Oliver Senger-eveneens een korps van de wijk Maagdenburg. De vriendschappelijke verbondenheid van het gedeelde kringlidmaatschap tussen de Halle Noormannen uit Giessen en de Göttingen maakte het voor ons zichtbaar gemakkelijker om samen te werken met het oog op een spoedige terugkeer naar Bad Kösen. Voorstadswoordvoerder Senger was een indrukwekkende persoonlijkheid, een man met grote onderhandelingsvaardigheden en een ontwapenende humor (“Meneer Senger, beantwoordt u eigenlijk elke vraag met een tegenvraag?” Senger: “Wat bedoelt u?”).
Als buitenwijk van Gießen reisden onze Germanen vaak naar de nieuwe staten, vooral naar Bad Kösen en Rudelsburg. Net als onze ambtsvoorgangers, de SC van Freiburg met het presiderende Korps Rhenania en daarvoor de SC van Frankfurt met het presiderende Korps Oostenrijk, hebben ook wij, Giessen, talloze discussies gevoerd en vergaderingen gehouden, niet alleen in onze commissies, maar ook met de stad Bad Kösen en hoteliers, de Dappere Ridder en vele andere “functionarissen” om de terugkeer van onze vereniging naar Bad Kösen voor te bereiden.
Gezien dit gemeenschappelijke doel van KSCV en VAC en uiteindelijk ook de stad Bad Kösen, heerste er bij alle betrokkenen een groot ‘wij-gevoel’, zoals ik waarnam en voelde. Corpsstudenten met een breed scala aan achtergronden werkten hand in hand en zetten zich met grote inzet in voor het gemeenschappelijke, verenigende idee om de conferenties weer op onze oorspronkelijke locatie te houden.
Een kleine bon mot aan het einde van mijn herinneringen, om misschien een beetje de sfeer van die tijd te beschrijven: We kennen allemaal de “Kösen Raute”, die als een grote plaquette op de binnenplaats van de Rudelsburg aan de muur richting de Saale is versierd . Die diamant werd in een mantel-en-dolk-operatie in de muur geïnstalleerd-in het geheim en als hemdsmouwen-door toegewijde oude mannen twee dagen voordat de Rudelsburg tot monumentaal pand werd verklaard en is daarom nu een integraal onderdeel van de monumentenbescherming van de Rudelsburg . Honi soit qui mal y pense...
Persoonlijk ben ik de hemel zeer dankbaar dat ik deel mocht uitmaken van de gebeurtenissen tijdens deze veelbewogen dagen en zoveel uitstekende korpsstudenten heb mogen leren kennen, van wie ik me nog steeds herinner dat ze mijn leven tot op de dag van vandaag hebben verrijkt. Ik ben altijd verbonden en dankbaar in geest en hart met mijn eigen korps en vooral met het lokale team van toen-zonder de vele goede geesten die destijds allemaal hun bijdrage leverden, zouden we de gevaren van het keerpunt niet hebben overleefd zo goed.
Na jaren van fysieke afwezigheid bij het korps was ik erg blij om de weg terug te vinden naar het korpshuis voor het 180e Foundation Festival in 2019. Ook voelde en voel ik diep in mijn hart de warmte die ik daar ontving van oude, werkelijk dierbare vrienden en hoopgevende “jonge groenten”. Het waarrt “CorpsBRUDER” heeft waarschijnlijk een fundamenteel intensievere betekenis voor ons Giessen Germanen dan gewoonlijk wordt beoefend in de andere verenigingen, die meestal groter in aantal zijn. [/kleur]
Huidige gebeurtenissen
Het begon toen ik me in het voorjaar van 2019 bij CorpsConnect registreerde om mijn bescheiden bijdrage te leveren aan de humanitaire, educatieve missie van de studentenorganisatie van het Corps. Ik had toen nog EEN computer. Over een paar weken zal ik het dozijn vullen.
Toen ik mijn eerste gedachten over actuele zaken op CorpsConnect publiceerde, kreeg ik harde tegenstand van enkele herendokters die geen toegang hadden tot esoterische gekken. De forumleiding kreeg het advies om mij stop te zetten.
In een min of meer beleefd privégesprek zette het hoofd van het platform mijn eigen groep “Worldly & Supermundane” op, waarin hij wilde dat ik in goede handen zou zijn.
Vervolgens heb ik nog wat gepost in de hoofdkamer, gevolgd door harde woorden van het forummanagement en een verzoek om mijn berichten onmiddellijk te verwijderen. Vervolgens heb ik het forummanagement gevraagd om mijn account van het platform te verwijderen, wat na drie minuten gebeurde. Ze konden niet wachten om van mij af te komen.
In de tussentijd, kort na de ‘wetenschappelijke verbanning’ en de muilkorf door de korpsstudenten, publiceerde ik parallel aan mijn Duitse en internationale homepages ook op Twitter. De tekst over telepathie die ik daar linkte, trok de aandacht van een van 's werelds leidende en meest invloedrijke (borderline) wetenschappelijke podcasts, die mij een positie als docent aan hun universiteit, die wereldwijd op internet opereert, aanbood en de technische vereisten hiervoor voorzag. .
Op hetzelfde moment dat ik daar mijn baan als docent activeerde (die ik waarschijnlijk niet zal vervullen), integreerde het softwarebedrijf dat verantwoordelijk was voor mijn internet-tv-streamingprojecten (ik run nu twee internet-tv-studio's) mij ook in hun internetuniversiteit en gaf mij de status van creatief adviseur. Dit bedrijf voorzag mij ook van de software en de technische vereisten om mijn online winkel te runnen in mijn webwinkel (http://www.brahbata.world), waarvan de producten wereldwijd worden verkocht.
De voltooiing van mijn homepage https://www.brahbata.space zorgde ervoor dat er verschillende seculiere, spirituele en levensgerichte aanbiedingen van mij beschikbaar zijn in het Duits en Engels, die daar op het forum in 57 talen kunnen worden geserveerd, waaronder het Mandarijn, standaard Japans en Gaelisch; de stream is ook geïntegreerd naast een archief. Ik heb de homepage zelf ontworpen met voornamelijk HTML, Java, Javascript, Cascading Style Sheets (CSS), Flash en php.
Ik zal het studio-aanbod blijven uitbreiden, maar de docentposities zal ik waarschijnlijk niet op mij nemen. Ik zou eigenlijk “Prost” kunnen spelen bij CorpsConnect, maar op de een of andere manier gaat het momenteel best goed. Dat is tenminste wat mijn vriendin Tanya, de Britse pornoster in New York die nauw betrokken was bij de implementatie van mijn voorstel voor een wereldgrondwet (https://www.brahbata.space/Aquarius-Thesis.html) denkt, en mijn toekomstige vrouw van 27 jaar, een sergeant in het Amerikaanse leger Angela Mayson, momenteel gestationeerd in Noorwegen en momenteel ook onder coronaquarantaine.
En CorpsConnect muilt mij. Er zijn dingen.
Ik heb zojuist het compartimentmodel van mijn vader, het onderwerp van zijn habilitatiescriptie, en zijn model van een biochemische computer toegevoegd aan mijn huidige computercollectie. De tijd in de buitenwijken is alweer een tijdje terug, maar blijft tot op de dag van vandaag nog intensief in mijn gedachten hangen. Het vaste geloof in vrijheid, gelijkheid en broederschap is wat ik geloof in het corpsstudentschap en wat ik-laten we zeggen-momenteel als uitbreidbaar beschouw. Net zoals mijn grootvader van moederskant hier in Homberg het Federale Kruis van Verdienste ontving voor de oprichting en uitbreiding van het Duitse Rode Kruis in het district Vogelsberg, zal ook ik mijn hele leven voor EEN ding werken:
[/kleur]
Vrede op aarde.