ZEN
Całe życie jest ulotne. Jednak istnienie jest wieczne.
Kiedy esencja naszej istoty, nasza rzeczywista prawda, wkracza w ciało w postaci istoty duchowej (Gandharva), ta forma ekspresji naszej istoty, którą powszechnie nazywamy życiem, powstaje poprzez narodziny. Podróż ta podlega pewnym ogólnie obowiązującym zasadom w materialnym wszechświecie. Charakterystyczną cechą naszego świata jest przemijalność wszelkiego życia. Całe życie na naszym poziomie doświadczenia zaczyna się wraz z narodzinami i kończy śmiercią. W naszym doświadczeniu ta okoliczność jest natychmiast bolesna i znajduje w tym wieloraki wyraz. Wszystko - naprawdę wszystko - życie dąży do celu, zmienia się, choruje, starzeje się i przemija - nawet jeśli na poziomie metafizycznym nie narusza to zasadniczej nieśmiertelności w wieczności. Nie możemy zatem zaprzeczać temu przejawowi przemijania, ale raczej mieć świadomość, że możemy przeniknąć "rzeczywistość" dzięki naszemu duchowi, aby ją ostatecznie przezwyciężyć. Nirwana, jako symbol stałości, która nie podlega już żadnym zmianom, dokonuje się, moim zdaniem, w rozpoznaniu wewnętrznego centrum, a nie poprzez negację praw świata. W każdym życiu następuje z jednej strony dojrzewanie (w postaci wzrostu świadomości), a z drugiej strony rozkład. W rozpoznaniu tych mechanizmów, w odczuciu tej "prawdy" tkwi motyw bezgranicznego spokoju. Spokojne rozpoznanie mechanizmów w naszej "rzeczywistości" stanowi podstawę do ich przezwyciężenia. Osiąga się to zazwyczaj poprzez zaufanie do porządku stworzenia - który z kolei jest przyczyną spokoju. Dalszą konsekwencją kontemplacji własnego bycia osadzonym w kosmosie jest stopniowo wzrastający stopień uważności w doświadczaniu życia na naszym poziomie. Co więc to wszystko może oznaczać dla nas praktycznie?
Możemy wszyscy uznać, pogodnie, spokojnie, że nasze wędrówki są składnikami wyższego i bardziej wszechstronnego porządku i w ten sposób czerpać natychmiastowe korzyści dla naszego codziennego doświadczenia. Możemy nadal uświadamiać sobie, że całe życie pochodzi ze wspólnego źródła, a to może prowadzić nas do cierpliwości i łagodności w kontaktach z innymi. W rozpoznaniu tych emocji doświadczamy naszego wewnętrznego spokoju i możemy ukształtować się w tolerancyjne, przyjazne i życzliwe istoty. Dzięki temu zwykle mamy okazję doświadczyć naszej istoty jako radosnej i możemy odkryć radość płynącą z jednomyślnego współczucia. Poprzez rozpoznanie naszego wspólnego pochodzenia, w naszym świadomym doświadczeniu kształtuje się wdzięczność i przezwyciężone zostają uczucia niepokoju, opuszczenia i samotności. Nawet jeśli od czasu do czasu wydaje nam się, że schodzimy ze ścieżki prawdy znalezionej dla nas samych, nasz raz dokonany wybór opanowania naszej istoty zawsze prowadzi nas z powrotem na raz obraną ścieżkę. Ta cnota rozpoznawania własnej ciągłej zmiany jest, według mojego doświadczenia, bardziej skuteczna i wnikliwa niż samo podążanie za moralnymi koncepcjami naszych ojców (choć te są zazwyczaj uzasadnione). Pokój jest w nas najbardziej prawdopodobny, gdy pytamy siebie o indywidualne potrzeby naszej duszy, a następnie podążamy za nimi.
Odpoczynek we własnym centrum wewnętrznym oznacza podążanie indywidualnymi ścieżkami i podążanie za osobiście rozpoznaną prawdą, nawet jeśli zmienia się ona w trakcie naszej podróży. Praktyczna droga, którą można tu obrać, polega na uznaniu własnej przemijalności. W naukach buddyjskich wielką wagę przywiązuje się do medytacyjnego badania śmierci. To ćwiczenie może być bardzo cenne dla świadomości nietrwałości, ale nie zmienia nieuchronnego końca każdego życia na tym poziomie.
To, czy nasze doświadczenia są bardziej lub mniej bolesne, czy spokojne, zależy w dużej mierze od naszego nastawienia do rzeczy. Duch jest panem naszego jestestwa i to od nas zależy, czy zechcemy uchwycić wskazówki losu i wcielić je w życie. Rodzenie się, starzenie się i umieranie to naturalne procesy i warunki, a przeżyte życie to tylko jedna stacja w naszej wiecznej podróży do nieskończoności.
