Nasza świadomość doświadcza ograniczeń, jeśli nie pozwalamy naszemu umysłowi zamieszkać w tu i teraz. Dzieje się to w taki sposób, że rozpoznanie osadzenia naszej indywidualności w boskiej rzeczywistości bytu nie staje się dla nas świadome, zwłaszcza gdy skupiamy naszą uwagę na przeszłości lub przyszłości.
Te podróże naszego umysłu w przeszłość lub przyszłość - tj. pamięć lub wyobraźnia - mają ten skutek, że nasza uwaga jest osłabiona w stosunku do naszej obecnej "realnej" sytuacji. Szkoły buddyjskie zalecają, między innymi, jako medytacyjną, kontemplacyjną technikę przezwyciężenia tej rzekomej segregacji, koncentrację (świadomość) na własnym oddechu. Poprzez skupienie się na czysto fizycznych stanach bycia w chwili obecnej (takich jak zwracanie uwagi na własny oddech), umysł (świadomość) jest utrzymywany w teraźniejszości. Celem tego wytrwałego rozpoznawania przez człowieka Teraz jest najdoskonalsze rozpoznawanie obecności Boga w każdym momencie. Celem tego proponowanego ćwiczenia może być zatem to, abyśmy doświadczali BOGA w TERAŹNIEJSZOŚCI. W związku z tym nasze nadzieje na lepszy świat (oraz osobiste i indywidualne uzdrowienie naszej świadomej jaźni) nie mogą być rzutowane w przyszłość, lecz raczej możemy sobie uświadomić, że "uzdrowienie w bycie" może zawsze nastąpić teraz. Możemy spokojnie zdać sobie sprawę i uświadomić sobie, że niebo jest tylko szczególnym stanem świadomości - takim, za którym wszyscy tęsknimy i który najprawdopodobniej osiągniemy, jeśli będziemy oczekiwać i chcieć go zrealizować w teraźniejszości.
. W związku z tym nasze nadzieje na lepszy świat (oraz osobiste i indywidualne uzdrowienie naszego świadomego "ja") nie mogą być rzutowane na przyszłość, lecz raczej możemy zdać sobie sprawę, że "uzdrowienie w bycie" może nastąpić zawsze teraz. Możemy spokojnie zdać sobie sprawę i uświadomić sobie, że niebo jest tylko szczególnym stanem świadomości - takim, za którym wszyscy tęsknimy i który najprawdopodobniej osiągniemy, jeśli będziemy oczekiwać i chcieć go zrealizować w teraźniejszości.Naszym zadaniem dla urzeczywistnienia nieba na ziemi jest przełożenie naszej indywidualnie zdobytej intelektualnie i emocjonalnie wiedzy na działanie. "Papier jest cierpliwy" - mówi się, a milion pięknych słów nie przynosi takiego stopnia zmiany, jaki przynosi pojedyncze, dobrze przemyślane działanie.
