1.
Βρίσκομαι σε μια μεγάλη αίθουσα στην Ινδία. Είναι βράδυ και παντού υπάρχουν μπάσταρδα στρώματα στα οποία οι μοναχοί έχουν τυλιχτεί για να κοιμηθούν. Όλοι φορούν βουδιστικά κίτρινα και κόκκινα ράσα. Υπάρχουν σίγουρα περισσότεροι από 100 μοναχοί. Ο αέρας είναι ευχάριστα φρέσκος και όχι πικάντικος. Μέσα από τα πολλά, πλατιά παράθυρα χωρίς τζάμια βλέπω ότι βρέχει. Αναγνωρίζω έναν από τους μοναχούς ως τον XIV Δαλάι Λάμα. Περπατώ προς το μέρος του, ενώνω τα χέρια μου, ακτινοβολώντας από χαρά, για τον παραδοσιακό θιβετιανό χαιρετισμό και φωνάζω φιλικά και χαρούμενα: "Du-la Bab!". Ο Δαλάι Λάμα κάνει ένα πολύ θυμωμένο πρόσωπο και με φωνάζει: "Ανόητε! Πόσο ηλίθιος είσαι!" Επηρεάζομαι και μπαίνω στον εαυτό μου. Ξυπνάω.
2.
Είναι απόγευμα. Πηγαίνω με τους φίλους μου που σπουδάζουν σε μια μικρή, ανοιχτή ψησταριά σε ένα βουνό στην Έσση. Στην καλύβα κάθεται ο XIV Δαλάι Λάμα, ο Tenzin Gyatso. Ένας από τους φίλους μου λέει απλά "Γεια σας" και εγώ του λέω: "Γεια σας: "Όχι, κοίτα εδώ, έτσι γίνεται:" και ενώνω τα χέρια μου για τον θιβετιανό χαιρετισμό και υποκλίνομαι βαθιά. Ο Δαλάι Λάμα δεν με κοιτάζει τόσο θυμωμένα όσο στο πρώτο όνειρο, αλλά εξακολουθεί να λέει: "Αρκετά τώρα. Όχι έτσι". Δεν ανησυχώ τόσο πολύ.
Είμαι στην Αίγυπτο. Περπατάμε στην έρημο της Κάτω Αιγύπτου. Είμαι με έναν φίλο και πίσω μας περπατάει πολύς κόσμος. Είναι μια ηλιόλουστη καλοκαιρινή μέρα. Χιονίζει. Φωνάζω, "Κοιτάξτε - χιόνι στην Αίγυπτο!" Γελάμε και πετάμε χιονόμπαλες ο ένας στον άλλο. Τότε ξαφνικά βρισκόμαστε σε ένα αιγυπτιακό αστυνομικό τμήμα και ένας φιλικός Γερμανός εισαγγελέας κάθεται απέναντί μου. Γελάω και λέω: "Δεν ξέρω: "Σίγουρα έχουμε πολλά να πούμε ο ένας στον άλλο!" Εκείνος χαμογελά μέσα από τα γυαλιά του με αστεία και σοβαρά μάτια και λέει: "Ναι, έτσι νομίζω κι εγώ...". Ξυπνάω.
3.
Βρίσκομαι σε ένα αμυδρά φωτισμένο σαλόνι. Είναι νύχτα. Κάποια κεριά καίνε πάνω σε ένα κομοδίνο. Στη μέση της συρταριέρας βρίσκεται μια τηλεόραση. Ξαφνικά η τηλεόραση ανάβει και εμφανίζεται πάνω της ένα χάλκινο άγαλμα του Γκαουτάμα Βούδα. Ενώνω τα χέρια μου με χαρά και ευλάβεια για χαιρετισμό και λέω "Άγιος!". Ξαφνικά κάθομαι σε έναν καναπέ στον απέναντι τοίχο της συρταριέρας. Δίπλα μου, επίσης στον καναπέ, κάθεται ένας άνδρας περίπου 25 ετών με γυαλιά με νικελί σκελετό και σκούρα μαλλιά μεσαίου μήκους. Έχει ωραία χαρακτηριστικά και μιλάει στα γερμανικά που μιλάνε συνήθως οι 25χρονοι - ελεύθερα, χαλαρά και χωρίς αναστολές. Τότε τον αναγνωρίζω: Ο Γκαουτάμα κάθεται μπροστά μου. Μου μιλάει με χαρούμενο και χαλαρό τόνο, ότι δεν πρέπει να ανησυχώ και ότι σίγουρα θα "καταφέρω" αυτό που έχω βάλει σκοπό να κάνω. Εκπλήσσομαι με τη σχετικά "φυσιολογική" κοσμικότητά του. Είμαι πολύ χαρούμενος γι' αυτή τη συνάντηση. Ξυπνάω.
4.
Βρίσκομαι στο διάστημα. Τα αστέρια λάμπουν παντού. Ταξιδεύω με το σώμα μου χωρίς διαστημική στολή. Αισθάνομαι ζεστή, ασφαλής και προστατευμένη. Απολαμβάνω το σύμπαν. Ξαφνικά βρίσκομαι σε έναν πλανήτη. Βλέπω μια άγονη παγωμένη έρημο, που συνορεύει με οδοντωτές οροσειρές στα αριστερά μου. Εξακολουθώ να μη φοράω διαστημική στολή, αλλά βρίσκομαι μέσα στο φυσικό μου σώμα. Βρίσκομαι στον Κρόνο. Ένας άγγελος είναι μαζί μου - με τζιν και μπλουζάκι. Τον χαιρετώ με μεγάλη χαρά, καθώς μου είναι γνωστός εδώ και αρκετό καιρό. Αυτός και εγώ χαμογελάμε. Μου λέει ότι μπορούμε να πάμε στη σπηλιά στα βουνά και να βολευτούμε. Βρισκόμαστε σε μια σπηλιά από πάγο και πέτρα. Το δωμάτιο έχει ακανόνιστο σχήμα με λείους, υπόλευκους τοίχους. Στη μέση του δωματίου υπάρχει ένα τραπέζι του καφέ και γύρω του οι γνωστές καφετιές πολυθρόνες με το γνωστό καφέ ύφασμα. Είμαστε περίπου οκτώ άτομα. Θεωρώ εντελώς φυσιολογικό να βρίσκομαι στον Κρόνο και να μην χρειάζομαι διαστημική στολή. Δεν εκπλήσσομαι για την κατάσταση. Όλοι μας χαμογελάμε περισσότερο απ' ό,τι μιλάμε. Ξυπνάω.
