Βράχμα Ζωή.
Υπάρχουν οι πιο διαφορετικές απόψεις σχετικά με τη διάρκεια ζωής και τη σημερινή ηλικία του σύμπαντος, την αρχή και το τέλος του.
Το ευσεβές αίσθημα των Ινδών έχει βάλει σε λέξεις τη μυθολογική περιγραφή του κύκλου ζωής αυτού του σύμπαντος (της ενεργειακής/υλικής μας φούσκας).
Σύμφωνα με αυτήν, κάθε σύμπαν ζει επιβλητικά 311 τρισεκατομμύρια χρόνια (311.040.000.000.000.000.000) και ονομάζεται ζωή του Μπράχμα στην ινδουιστική μυθολογία. Αυτή η ζωή Μπράχμα αντιστοιχεί πάλι σε 100 χρόνια Μπράχμα (ή σε έναν μεγακύκλο Μπράχμα), ένα από τα οποία περιλαμβάνει 3.110.400.400.400.000.000 χρόνια ή 360 ημέρες και νύχτες Μπράχμα κάθε χρόνο.
Υπάρχουν οι πιο διαφορετικές απόψεις σχετικά με τη διάρκεια ζωής και την παρούσα ηλικία του σύμπαντός μας, την αρχή και το τέλος του.Το ευσεβές αίσθημα των Ινδών έχει βάλει σε λέξεις τη μυθολογική περιγραφή του κύκλου ζωής αυτού του σύμπαντος (της ενεργειακής/υλικής μας φούσκας).Σύμφωνα με αυτήν, κάθε σύμπαν ζει επιβλητικά 311 τρισεκατομμύρια χρόνια (311.040.000.000.000.000.000) και ονομάζεται ζωή του Μπράχμα στην ινδουιστική μυθολογία. Αυτή η ζωή Μπράχμα αντιστοιχεί πάλι σε 100 χρόνια Μπράχμα (ή σε έναν μεγακύκλο Μπράχμα), ένα από τα οποία περιλαμβάνει 3.110.400.400.400.000.000 χρόνια ή 360 ημέρες και νύχτες Μπράχμα κάθε χρόνο.Μια ημέρα του Μπράχμα (και μια νύχτα του Μπράχμα) αντιστοιχεί σε 14 περιόδους Μάνου, δηλαδή -συμπεριλαμβανομένων της αυγής και του σούρουπου- σε 4.320.000.000 χρόνια. Μια περίοδος Μάνου (δηλαδή η "βασιλεία" ενός Μάνου = παγκόσμιου δασκάλου) διαρκεί 71 λεγόμενες μάχα-γιούγκα, ή 306.720.000 χρόνια. Μια maha-yuga διαρκεί επομένως 4.320.000 χρόνια. Κάθε maha-yuga μπορεί να χωριστεί σε τέσσερις περιόδους, οι τέσσερις τελευταίες από τις οποίες είναι γνωστές και από την ελληνική μυθολογία. Έτσι, η krita-yuga αντιστοιχεί στη χρυσή εποχή των Ελλήνων, η treta-yuga στην ασημένια εποχή, η dvapara-yuga στη χάλκινη εποχή και η σημερινή (από το 3102 π.Χ.) kali-yuga στη σιδερένια εποχή. [Παράγραφος εκτός: Καθηγητής Helmuth von Glasenapp, "Οι πέντε παγκόσμιες θρησκείες", Bertelsmann, Eugen Diederichs Verlag, 1963, 1991].
Σύμφωνα με τα ευρήματα πολλών μυθολογικών συγγραμμάτων - καθώς και της σύγχρονης αστροεπιστήμης - υπάρχει μια μεγάλη έκρηξη στην αρχή κάθε μεγα-κύκλου. Αυτή η θεϊκή λάμψη φωτός προκαλεί την ανάδυση της ενέργειας του Παντός Όντος σε ενεργειακή και υλική μορφή και αποτελεί τη μεγάλη έκφραση της δημιουργίας στο επίπεδό μας.
Το μεγαλείο του φυσικού κόσμου - με όλους τους πλανήτες, τα ηλιακά/ηλιακά συστήματα, τις τοπικές ομάδες, τους γαλαξίες, τα σμήνη και τα υπερσμήνη ως βιότοπους από τη μια πλευρά, και τον "πληθυσμό" της μικροκοσμικής όρασης από την άλλη, χαρακτηρίζει τη "Νύχτα του Λάθους".
Και όπως ακριβώς είμαστε όλοι μέρος μιας μεγαλύτερης και πιο μεγαλειώδους αλήθειας, αυτά τα μέρη του μικρόκοσμου (με τα μόρια/αλυσίδες, τα άτομα, τα ατομικά σωματίδια, τα κουάρκ, τα υπερχορδές και τα στοιχεία που τα αποτελούν) σχηματίζουν έναν δικό τους κόσμο, βασισμένο στη ΜΙΑ ενέργεια που είναι η ουσία του Θεού.
Αυτή η απέραντη και απεριόριστη αλήθεια της δημιουργίας και μόνο στο "υλικό" επίπεδο, είναι για τους αμφισβητίες του Θεού προϊόν τύχης. Δεν αναγνωρίζουν ένα "σχέδιο" πίσω από την "πραγματικότητα" που μας περιβάλλει (και μας διαμορφώνει) και έτσι αποδίδουν έναν βουβό ρόλο στη δημιουργία, όπως την ξέρουμε.
Το μεγαλείο και η αιωνιότητα του Όλου Όντος, ωστόσο, δεν εκδηλώνεται αποκλειστικά στο "υλικό" επίπεδο. Και όπως υπάρχουν σύμπαντα, όπως οι κόκκοι άμμου στη θάλασσα, έτσι υπάρχουν και "διαστάσεις" και χώροι εμπειρίας για τις ψυχές, που είναι μη φυσικοί, φυσικοί και εντελώς διαφορετικοί.
