Η γυναίκα απέναντί μου μου μιλάει. Μου λέει ότι το ταξίδι μας θα ξεκινήσει σύντομα και ότι πρέπει να ετοιμαστώ. Την αναγνωρίζω ως Πλειάδιαν. Κοιτάζω βαθιά στα μάτια της και ξέρουμε και οι δύο τι σκέφτεται ο άλλος και πού πηγαίνει το ταξίδι.
Το δωμάτιο είναι γεμάτο με κρυστάλλινο, ιριδίζον φως που χορεύει και ρέει στους τοίχους. Αστράφτει σε όλα τα χρώματα - σαν κοσμήματα. Το φως έρχεται μέσα από ένα άνοιγμα στα αριστερά μου, μέσα από το οποίο δεν μπορώ να κοιτάξω έξω, γιατί το άνοιγμα είναι παράλληλο με μένα. Το φως μοιάζει δροσερό, αν και ταυτόχρονα είναι ζεστό, κάπως ανοιξιάτικο, αστραφτερό. Συνειδητοποιώ ότι πρόκειται για τις αντανακλάσεις ενός φωτεινού σκάφους που έχει προσγειωθεί έξω και περιμένει.
Ο αδελφός μου με κοιτάζει με ένα μείγμα αναγνώρισης, αμφιβολίας, σοβαρότητας και φόβου και με ρωτάει: "Τι είδους αυτοκίνητο είναι αυτό που οδηγούμε;" Στη φωνή του βρίσκεται η αναγνώριση της απάντησης που έχει ήδη δώσει στον εαυτό του. Του χαμογελάω και του λέω με ηρεμία: "Τι αυτοκίνητο είναι αυτό; "Αυτό δεν είναι αυτοκίνητο, αγαπητέ Jens". Ο αδελφός μου αισθάνεται επιβεβαιωμένη την αναγνωρίζουσα παραδοχή του και χαμηλώνει το κεφάλι του - εμφανώς νευρικός, σοβαρός και ενθουσιασμένος - διαλογιστικά αναγνωρίζοντας και στοχαστικά νιώθοντας.
Η γυναίκα απέναντί μου με κοιτάζει στα μάτια και μου δίνει να καταλάβω ότι σύντομα θα έρθει η ώρα. Νιώθω τις σκέψεις της. Της ζητώ να συνοδεύσει πρώτα την οικογένειά μου, καθώς θέλω ακόμα να αποχαιρετήσω τη γη με διαλογισμό και προσευχή. Ξέρω ότι η διαδρομή από εκεί και πίσω -μέχρι να με πάρει εκείνη- διαρκεί μισή ώρα.
Είναι νύχτα, δεν είναι μακριά στο μέλλον. Βρίσκομαι σε ένα ορθογώνιο δωμάτιο χωρίς παράθυρα, περίπου πέντε επί οκτώ μέτρα. Εκτός από τρεις καλαμένιες πολυθρόνες καλυμμένες με καφέ ταπετσαρία και ένα μικρό τραπέζι δίπλα στις πολυθρόνες, το δωμάτιο δεν είναι επιπλωμένο. Τα έπιπλα δεν είναι τοποθετημένα κεντρικά, αλλά σε μια γωνία στη μακρινή πλευρά του δωματίου. Στο δωμάτιο ο αδελφός μου, η μητέρα μου, ο φίλος της και δύο άγνωστοι άντρες στέκονται σε απόσταση περίπου τριών μέτρων από μένα. Κάθομαι σε μια από τις πολυθρόνες, με πρόσωπο προς το κέντρο του δωματίου - απέναντί μου κάθεται μια γυναίκα περίπου 25 ετών με ήρεμα μάτια και μακριά σκούρα μαλλιά. Περιμένουμε και συνειδητοποιώ ότι το δωμάτιο είναι αίθουσα αναμονής. Νιώθω σοβαρός και ήρεμος.Η γυναίκα απέναντί μου μου μιλάει. Μου λέει ότι το ταξίδι μας θα ξεκινήσει σύντομα και ότι πρέπει να ετοιμαστώ. Την αναγνωρίζω ως Πλειάδιαν. Κοιτάζω βαθιά στα μάτια της και ξέρουμε και οι δύο τι σκέφτεται ο άλλος και πού πηγαίνει το ταξίδι.Το δωμάτιο είναι γεμάτο με κρυστάλλινο, ιριδίζον φως που χορεύει και ρέει στους τοίχους. Αστράφτει σε όλα τα χρώματα - σαν κοσμήματα. Το φως έρχεται μέσα από ένα άνοιγμα στα αριστερά μου, μέσα από το οποίο δεν μπορώ να κοιτάξω έξω, γιατί το άνοιγμα είναι παράλληλο με μένα. Το φως μοιάζει δροσερό, αν και ταυτόχρονα είναι ζεστό, κάπως ανοιξιάτικο, αστραφτερό. Συνειδητοποιώ ότι πρόκειται για τις αντανακλάσεις ενός φωτεινού σκάφους που έχει προσγειωθεί έξω και περιμένει.Ο αδελφός μου με κοιτάζει με ένα μείγμα αναγνώρισης, αμφιβολίας, σοβαρότητας και φόβου και με ρωτάει: "Τι είδους αυτοκίνητο είναι αυτό που οδηγούμε;" Στη φωνή του βρίσκεται η αναγνώριση της απάντησης που έχει ήδη δώσει στον εαυτό του. Του χαμογελάω και του λέω με ηρεμία: "Τι αυτοκίνητο είναι αυτό; "Αυτό δεν είναι αυτοκίνητο, αγαπητέ Jens". Ο αδελφός μου αισθάνεται επιβεβαιωμένη την αναγνωρίζουσα παραδοχή του και χαμηλώνει το κεφάλι του - εμφανώς νευρικός, σοβαρός και ενθουσιασμένος - διαλογιστικά αναγνωρίζοντας και στοχαστικά νιώθοντας.Η γυναίκα απέναντί μου με κοιτάζει στα μάτια και μου δίνει να καταλάβω ότι σύντομα θα έρθει η ώρα. Νιώθω τις σκέψεις της. Της ζητώ να συνοδεύσει πρώτα την οικογένειά μου, καθώς θέλω ακόμα να αποχαιρετήσω τη γη με διαλογισμό και προσευχή. Ξέρω ότι η διαδρομή από εκεί και πίσω -μέχρι να με πάρει εκείνη- διαρκεί μισή ώρα.Η οικογένειά μου φεύγει από το δωμάτιο με τους δύο άνδρες και τη γυναίκα και επιβιβάζονται στο φωτοφόρο. Προσεύχομαι και διαλογίζομαι. Ξέρω ότι μετά από κάποιο χρονικό διάστημα θα επιστρέψω στη Γη. Αγκαλιάζω και αγαπώ τη γη με το πνεύμα μου και την καρδιά μου και την ευχαριστώ. Ξυπνάω.
2.
Βρίσκομαι στο ισόγειο ενός στρογγυλού πύργου πέντε περίπου ορόφων. Το δωμάτιο έχει διάμετρο περίπου έξι μέτρα. Υπάρχουν σχισμές παραθύρων, που μοιάζουν με παραθυρόφυλλα. Το δωμάτιο δεν είναι επιπλωμένο και οι τοίχοι του είναι φτιαγμένοι από λευκό-γκρι μπετόν. Δεν υπάρχουν εικόνες στους τοίχους. Είμαι μόνος μου σε αυτόν τον όροφο. Είναι λίγο πριν το σούρουπο.
Ξέρω ότι η εισβολή είναι επικείμενη. Στο κτίριο -που είναι πολλά- κάποιοι άνθρωποι έχουν συγκεντρωθεί στους επάνω ορόφους. Περιμένουμε την εκκένωση.
Λύνω την κορδέλα των μαλλιών μου και τα μαλλιά πέφτουν στους ώμους μου. Φοράω μια λευκή ρόμπα - παρόμοια με μια μακριά τήβεννο. Ανεβαίνω έναν όροφο και βλέπω φρουρούς και ανθρώπους με τα ίδια ρούχα που φοράω. Οι άνθρωποι εδώ φοβούνται και νιώθω μέσα μου αδυναμία και αναγνώριση.
Σχηματίζουμε έναν κύκλο και γονατίζουμε. Προσευχόμαστε.
Βρίσκομαι στο ισόγειο ενός στρογγυλού πύργου πέντε περίπου ορόφων. Το δωμάτιο έχει διάμετρο περίπου έξι μέτρα. Υπάρχουν σχισμές παραθύρων, παρόμοιες με παραθυρόφυλλα. Το δωμάτιο δεν είναι επιπλωμένο και οι τοίχοι του είναι φτιαγμένοι από λευκό-γκρι μπετόν. Δεν υπάρχουν εικόνες στους τοίχους. Είμαι μόνος μου σε αυτόν τον όροφο. Είναι λίγο πριν το σούρουπο.Ξέρω ότι η εισβολή είναι επικείμενη. Στο κτίριο -που είναι πολλά- κάποιοι άνθρωποι έχουν συγκεντρωθεί στους επάνω ορόφους. Περιμένουμε την εκκένωση.Λύνω την κορδέλα των μαλλιών μου και τα μαλλιά πέφτουν στους ώμους μου. Φοράω μια λευκή ρόμπα - παρόμοια με μια μακριά τήβεννο. Ανεβαίνω έναν όροφο και βλέπω φρουρούς και ανθρώπους με τα ίδια ρούχα που φοράω. Οι άνθρωποι εδώ φοβούνται και νιώθω μέσα μου αδυναμία και αναγνώριση.Σχηματίζουμε έναν κύκλο και γονατίζουμε. Προσευχόμαστε.Ξαφνικά βρίσκομαι στην οροφή του κτιρίου. Βλέπω πολυάριθμα διαστημόπλοια και άνδρες με μαύρες πολεμικές στολές να "εισβάλλουν" στον πύργο μας. Νιώθω ενθουσιασμό και αναγνώριση παντού. Η γη και τα όντα της έχουν σταματήσει να κοιμούνται. Προσεύχομαι. Ξυπνάω.
