Δύο μοναχοί.
Γεια σας αγαπητοί μου :-) ,
Έχω ήδη δημοσιεύσει την ακόλουθη παραβολή των δύο μοναχών στο παλιό φόρουμ των πνευμάτων. Αλλά επειδή σήμερα βιώνω ξανά πόσο πολύτιμο είναι να αφήνει κανείς το μυαλό του να μένει στο *εδώ και τώρα*, να συλλέγεται, βάζω ξανά εδώ το διήγημα...
Αγάπη από την καρδιά μου,
brah
Δύο βουδιστές μοναχοί περιπλανήθηκαν κάποτε σιωπηλά στην Ινδία του παρελθόντος. Ήταν εποχή μουσώνων και τα μονοπάτια ήταν χωμάτινα.
Τότε, σε ένα σταυροδρόμι, συνάντησαν μια ψηλή κυρία που φορούσε ένα όμορφο φόρεμα. Το μονοπάτι ήταν πλημμυρισμένο και λασπωμένο και η κυρία στεκόταν εκεί και αναρωτιόταν πώς να περάσει από τη μια πλευρά στην άλλη.
Τότε ο ένας από τους δύο μοναχούς, ο μεγαλύτερος, πήρε την κυρία στα χέρια του και τη μετέφερε - σιωπηλά - στην άλλη πλευρά του μονοπατιού.
Εκεί την άφησε και πάλι κάτω και οι δύο μοναχοί συνέχισαν τον δρόμο τους σιωπηλοί.
Το βράδυ, όταν έφτασαν στο μοναστήρι, αφού είχαν διαλογιστεί για πολλή ώρα, ο νεότερος μοναχός ρώτησε τον πρεσβύτερο:
Σίγουρα εμείς οι μοναχοί απαγορεύεται να κοιτάμε καν μια γυναίκα, πόσο μάλλον να την αγγίζουμε. Τότε γιατί την κουβάλησες απέναντι από το μονοπάτι;
Τότε ο άλλος χαμογέλασε και είπε:
Εγώ την κουβάλησα μόνο στο μονοπάτι - γιατί ΕΣΥ την κουβαλάς ακόμα;
