Τραύμα;
Η ζωή είναι ένα όνειρο.
Περπατάμε σε μονοπάτια που εν μέρει προκαλούνται και εκδηλώνονται από τη συλλογική συνείδηση και εν μέρει από την ατομική μας συνείδηση. Η "συνείδηση" είναι μια παραπλανητική επιλογή λέξεων, διότι περιγράφει μια κατάσταση πλήρους άγνοιας. Μέσα στο όνειρο "ζωή" ισχύουν ορισμένοι κανόνες της φύσης. Ο καθένας από εμάς συμβάλλει στην εγκυρότητα, τη διατήρηση και τη διαμόρφωση αυτών των νόμων μέσω της ατομικής μας πίστης στο αδιάρρηκτο τους. Μέσα στο συλλογικό μας όνειρο, όλα τα αισθανόμενα όντα έχουν τη δυνατότητα να βιώνουν περιόδους ανάπαυσης και ύπνου. Σε αυτές τις φάσεις μετασχηματίζουμε αυτό που συνήθως ονομάζεται ονειροπόληση. Η εμπειρία μας κατά τη διάρκεια του ύπνου είναι επομένως μια πολύτιμη ευκαιρία να αμφισβητήσουμε τη "συνείδηση αφύπνισης" μας - γιατί και αυτή με τη σειρά της είναι μόνο ένα όνειρο, σε ένα όνειρο, σε ένα όνειρο.
Μέσα στη συνείδηση, και στην αναγνώριση εκείνων των κανόνων και των νόμων που διέπουν τη συλλογική μας εμπειρία, λαμβάνει χώρα η εκδήλωσή τους. Οι νόμοι της φύσης που - ακόμη και αν συλλογικά - είναι μόνο ονειρικοί μπορούν ΠΑΝΤΑ να αναδιατυπωθούν και να ξεπεραστούν. Τα αστρικά ταξίδια, οι πνευματικές θεραπείες, τα χρονικά άλματα, η τηλεπάθεια, η τηλεκίνηση και άλλες εξωαισθητικές αντιλήψεις αποτελούν έκφραση της υπερβατικότητας των νόμων στους οποίους γενικά πιστεύουμε - και οι οποίοι επομένως διαμορφώνουν την πραγματικότητά μας.
Ο σπόρος μιας αληθινής και μεγαλειώδους σκέψης - όταν φυτευτεί - αποδίδει τους καρπούς του στον κατάλληλο "χρόνο".
Ο χρόνος είναι το μέτρο που χρησιμοποιείται για να προσδιοριστεί η διαφορά ή ο συσχετισμός μεταξύ μιας μερίδας αιτίας και μιας δόσης αποτελέσματος μέσα στο συλλογικό μας όνειρο. Ο χρόνος και ο χώρος είναι ταυτόσημοι - και οι δύο είναι διαφορετικοί όροι για το ίδιο φαινόμενο στο βιωματικό μας επίπεδο, και περιγράφουν τον τόπο που βρίσκεται *μεταξύ* δύο γεγονότων. Μπορεί να είναι σημαντικό να θέλουμε να αλλάξουμε αυτό το όνειρο που ονομάζουμε ζωή, αλλά πιστεύω ότι ποτέ δεν θα μπορέσουμε να του στερήσουμε τον αρχικό του χαρακτήρα, όπως τον βλέπω σήμερα, που είναι επιθυμητός από τη θεϊκή αγάπη μέσα μας. Έτσι, ο στόχος των προσπαθειών μας μπορεί να είναι, ίσως, να αναγνωρίσουμε τη ζωή ως "όνειρο" μέσα στη συνείδησή μας και να θελήσουμε να το ξεπεράσουμε. Με άλλα λόγια: μπορεί να εκφράσουμε μέσα μας την επιθυμία να ξυπνήσουμε.
Ο χρόνος είναι το μέτρο που χρησιμοποιείται για να προσδιοριστεί η διαφορά ή ο συσχετισμός μεταξύ μιας μερίδας αιτίας και μιας δόσης αποτελέσματος μέσα στο συλλογικό μας όνειρο. Ο χρόνος και ο χώρος είναι ταυτόσημοι - και οι δύο είναι διαφορετικοί όροι για το ίδιο φαινόμενο στο βιωματικό μας επίπεδο και περιγράφουν τον τόπο που βρίσκεται *μεταξύ* δύο γεγονότων. Μπορεί να είναι σημαντικό να θέλουμε να αλλάξουμε αυτό το όνειρο που ονομάζουμε ζωή, αλλά πιστεύω ότι ποτέ δεν θα μπορέσουμε να του στερήσουμε τον αρχικό του χαρακτήρα, όπως τον βλέπω σήμερα, που είναι επιθυμητός από τη θεϊκή αγάπη μέσα μας. Έτσι, ο στόχος των προσπαθειών μας μπορεί να είναι, ίσως, να αναγνωρίσουμε τη ζωή ως "όνειρο" μέσα στη συνείδησή μας και να θελήσουμε να το ξεπεράσουμε. Με άλλα λόγια: μπορεί να εκφράσουμε μέσα μας την επιθυμία να ξυπνήσουμε.Η αφύπνιση μπορεί να επιτευχθεί μόνο από εκείνους που ονειρεύονται - και έτσι, ωριμάζοντας σταδιακά - αποκτούν "αληθινή" επίγνωση ότι επιπλέουν σε μια ψευδαίσθηση. Αν πραγματοποιηθεί η αφύπνιση ενός ατόμου, όπως βίωσε, μεταξύ άλλων, ο Γκαουτάμα Βούδας, και αν αυτό το άτομο αποφασίσει να επικοινωνήσει τη συνειδητοποίησή του σε όλους τους ανθρώπους που κοιμούνται, το όνειρο της συλλογικότητας αλλάζει. Όλοι κινούμαστε στα όνειρά μας, όλοι διευρύνουμε τα όριά μας μέσα στη ζωή μας, όλοι αγωνιζόμαστε προς το φως της θεϊκής πηγής της αγάπης. Οι προσπάθειες και οι φιλοδοξίες μας μπορεί να είναι υποχωρητικές ή έντονες, μπορεί να είμαστε σοβαροί, πνευματώδεις, γελαστοί ή ψεύτες - στο τέλος θα διαπιστώσουμε ότι τα ξέραμε όλα πριν καν ξεκινήσει το ταξίδι μας. Η "πραγματικότητα" είναι δράση - η αιτία είναι ο εαυτός μας.
