Δάσκαλος
Όλα τα φαινόμενα προορίζονται για διδασκαλία. Όλα τα όντα είναι οι δάσκαλοί μας. Κατανοούμε τον εαυτό μας ίσως καλύτερα όταν θεωρούμε όλες τις εντυπώσεις που προσεγγίζουν τον εσώτερο εαυτό μας ως μια δυνατότητα μάθησης. Σε αυτή την αναζήτηση της γνώσης, η στάση μας απέναντι στις εντυπώσεις που συναντάμε είναι κρίσιμη. Ένα δέντρο μπορεί να είναι απλώς ένα δέντρο για τον Ένα, ενώ ο αναζητητής μπορεί να το δει ως ένα ον γεννημένο από άγνοια, όπως εμείς οι ίδιοι, και στη συνέχεια να ακολουθήσει και να ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΕΙ την παρόρμηση να αναπτυχθεί και να ευημερήσει. Μπορούμε πιθανώς να αναγνωρίσουμε και να αυτο-αναστοχαστούμε πιο εύκολα ακόμη και όταν κατανοούμε τη σκέψη, το συναίσθημα και τη δράση μας ως αντιδράσεις στις αισθητηριακές μας αντιλήψεις. Έτσι η αιτία και το αποτέλεσμα εναλλάσσονται στην ΕΜΠΕΙΡΙΑ μας και βρισκόμαστε στην πολύτιμη και κερδοφόρα θέση να συνειδητοποιήσουμε την καθοριστικότητα όλης της Ύπαρξης. Κάθε αισθανόμενο ον που συναντάμε στην πορεία μας είναι χρήσιμο για την ωρίμανσή μας και δεν στέλνεται ποτέ "τυχαία".
Είναι μόνο στο μάτι του θεατή αν είμαστε γρήγοροι και απρόσεκτοι στις συναντήσεις μας ή αν θέλουμε να κατανοήσουμε το υποκείμενο μεταφυσικό νόημα κάθε εμπειρίας. Σύμφωνα με την εμπειρία μου, αυτό γίνεται κυρίως με τη μέθοδο που εμείς - σε άμεση επαφή και εμπειρία ενός "εσύ" - αναστοχαζόμαστε πάνω στα ενδόμυχα συναισθήματα και τις σκέψεις μας προκειμένου να αναγνωρίσουμε τη φύση της διδασκαλίας και της διδασκαλίας που βιώνουμε. Μόνο ο φόβος μας ότι δεν θα μας αγαπήσουν για χάρη μας μας κάνει καχύποπτους και αλαζόνες. Ακολουθούμε το κίνητρο του ψεύτικου εγώ πιστεύοντας ότι μπορούμε να αισθανθούμε την αγάπη μέσω της αυτοέκφρασης και της αντιπαράθεσης σε διανοητικό επίπεδο. Ωστόσο, η ΑΛΗΘΙΝΗ αγάπη και η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ αναγνώριση λαμβάνουν χώρα στην καρδιά και επομένως τα κίνητρα της ύπαρξής μας μπορεί να προέρχονται και από εκεί.
Ο ζητιάνος στην άκρη του δρόμου μπορεί απλά να είναι ένας ζητιάνος για τον απρόσεκτο, ο οποίος έχει μια ατομική ιστορία πίσω του και κουβαλάει μαζί του μια ιστορία που έκανε τη μοίρα του να γίνει αυτό που "είναι" τώρα. Ο σκεπτόμενος άνθρωπος, από την άλλη πλευρά, μπορεί να αναλογιστεί την άπειρη ποικιλία της ανθρώπινης ζωής- μπορεί να είναι ευγνώμων που εκείνος ο ζητιάνος του υπενθυμίζει την ανάγκη για ειλικρινή και ειλικρινή συμπόνια- μπορεί να αναγνωρίσει την πολυτιμότητα της δικής του -στην καλύτερη περίπτωση υλικά εξασφαλισμένης- θέσης στη ζωή του- μπορεί επίσης να δει την ομοιότητα με εκείνον τον ζητιάνο που λαχταρά την αγάπη και την ευτυχία όσο και εκείνος. Και τέλος, οι γνώσεις του μπορούν να μεταφραστούν σε πράξη - προσφέροντας ελεημοσύνη στον ζητιάνο. Καθοριστικό για την αναγνώριση της ηθικής ωριμότητας και της προσωπικής ανάπτυξης του καθενός είναι ο διαλογισμός, ο οποίος πρέπει να ασκείται και να εφαρμόζεται συνεχώς. Ο διαλογισμός νοείται επίσης ως "στοχασμός" και θεωρώ ότι ο όρος αυτός περιγράφει περιεκτικά αυτό που φαίνεται να είναι σημαντικό σε μια στοχαστική διάθεση. Αυτός που "βυθίζεται" ακούει την εσωτερική του φωνή και συλλογίζεται ήσυχα την εσωτερική του εμπειρία, ενώ είναι εκτεθειμένος στα ερεθίσματα των αισθήσεών του. Με αυτόν τον τρόπο, ο ασκούμενος αποκτά γρήγορα επίγνωση της διασύνδεσης όλης της ζωής και αναγνωρίζει τον εαυτό του ως άρρηκτα συνδεδεμένο με οτιδήποτε υπάρχει. Η "εμπειρία" του Θεού λαμβάνει χώρα ΠΑΝΤΑ στο Τώρα, δηλαδή σε όλη την καθημερινή μας ζωή. Η εστίαση στο Τώρα μπορεί σοφά να περιλαμβάνει τη συνεχή, εσωτερική ερώτηση: "ΓΙΑΤΙ βιώνω αυτό ή εκείνο αυτή τη στιγμή; ΤΙ μπορεί να σημαίνει η εμπειρία μου για μένα αυτή τη στιγμή; ΠΩΣ αναγνωρίζω ένα νόημα σε αυτή την εμπειρία; ΠΟΙΟΣ είμαι;"
Κατά την εμπειρία μου, το να βλέπεις τη ζωή ως διδασκαλία δεν είναι μόνο ευεργετικό για ένα ήρεμο και ισορροπημένο μυαλό, αλλά μάλλον οδηγεί σε γαλήνη και ειρήνη στην καρδιά. Οι διεγέρσεις γίνονται αντιληπτές ως προσωρινές παρορμήσεις που εκπληρώνουν τον -κατά κάποιο τρόπο- σκοπό τους, ακόμη κι αν αυτός ο σκοπός είναι ως επί το πλείστον κλειστός για εμάς στην αρχή. Βέβαια: η αναγνώριση στο τώρα είναι μερικές φορές δύσκολο να πραγματοποιηθεί. Για το λόγο αυτό, είναι εξαιρετικά σημαντικό για τον αληθινό ασκούμενο να αποσύρεται σε ένα ήσυχο και οικείο μέρος για τακτικό διαλογισμό. Ο διαλογισμός μπορεί να ακολουθεί ποικίλες μεθόδους- προσωπικά χρησιμοποιώ σημαντικές στιγμές αναστοχασμού πάνω στις εμπειρίες του παρελθόντος. Με αυτόν τον τρόπο, συχνά αναγνωρίζω εκ των υστέρων το πιθανό νόημα μιας εμπειρίας που έκανα, το οποίο στην αρχή -στην άμεση εμπειρία- παρέμεινε κλειστό για μένα. Η συνεχής "εξέταση" της δικής μου εμπειρίας και η διαρκής αμφισβήτηση των δικών μου κινήτρων και των συνεπαγόμενων ενεργειών οδηγεί άμεσα και άμεσα στην ικανοποίηση.Η αναγνώριση συμβαίνει όταν ακούμε την καρδιά μας και δεν εμπιστευόμαστε τις συγχύσεις του πνεύματος, δοκιμάζοντας με ψυχραιμία. Μέσω αυτού ωριμάζουμε προς την κυριαρχία και αναπτύσσουμε την απροσμέτρητα ωφέλιμη αρετή της ταπεινοφροσύνης. Μακάρι όλοι μας, λοιπόν, να κατανοήσουμε τις εμπειρίες και τις συναντήσεις μας ως μέσο προς ένα σκοπό, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας - κατανοώντας όλα όσα συμβαίνουν μέσα και γύρω μας ως συνεχή διδασκαλία.
"Εγώ ο ίδιος έχω επιτύχει τη διαφώτιση - ποιανού μαθητή πρέπει να αποκαλώ τον εαυτό μου; Εγώ ο ίδιος είμαι ο ασύγκριτος δάσκαλος".
