Doubt
1. Περιορισμός
Η αναγνώριση των δικών μας περιορισμών είναι ο άμεσος δρόμος για την υπέρβασή τους. Με την επίγνωση ότι είμαστε όλοι υπέροχα όντα, πραγματοποιείται η έκφραση της ύπαρξής μας. Με κίνητρο την αγάπη και την ταπεινότητα στην καρδιά, δεν υπάρχει στόχος που να είναι ανέφικτος. Η τελειότητα της ψυχής στην έκφραση της δικής της θεϊκότητας δημιουργεί εκείνα τα θαύματα που προκαλούν ικανοποίηση. Έτσι, η απαισιοδοξία και η "αρνητικότητα" είναι γέννημα της αμφιβολίας που αντιστέκεται στην αγάπη. Όλοι μας βρίσκουμε το δρόμο προς το φως αποκτώντας επίγνωση της "μικρότητάς" μας μέσα στην ταπεινότητα, και μόνο μέσα από αυτό βιώνουμε το αληθινό μεγαλείο.
2. Αμφιβολία
Η γαλήνη του απείρου μας συνοδεύει ανά πάσα στιγμή και οπουδήποτε. Ο Ουρανός μας χαμογελά με ένα ευγενικό χαμόγελο και δεν γνωρίζει τη λύπη που αποδίδουμε στις αποφάσεις μας. Ο λόγος γι' αυτό είναι η απουσία αμφιβολίας σε ένα "ανώτερο" επίπεδο, η οποία είναι αυτή που καθιστά δυνατή την αναγνώριση. Η αμφιβολία αντιστέκεται στην αγάπη και αποτελεί έκφραση του βασικού κινήτρου του φόβου. Αυτός ο φόβος που υπάρχει - ασυνείδητα - σε όλους μας είναι ότι η θεϊκή υπόσχεση της ολοκληρωμένης, περιεκτικής, χωρίς απαιτήσεις, πάντα δοσμένης αγάπης θα μπορούσε να αθετηθεί από τον Δημιουργό, με τον τρόπο που ο άνθρωπος τείνει να αθετεί τις υποσχέσεις και τους όρκους του. Ο Ουρανός, ωστόσο, δεν κρίνει εμάς, κανέναν ή τίποτα, αλλά "παρατηρεί" πώς εξελίσσονται οι επιλογές μας. Έτσι, ο ουρανός δεν κρίνει - ο ουρανός μας λυπάται.
Για πάντα.
3. Συμπόνια
Η ελευθερία του μυαλού του καθενός είναι πάντα και παντού δεδομένη. Ο λόγος γι' αυτό είναι η επιλογή που κάνει μια ψυχή. Όπου υπάρχει εμφανής (και ενδεχομένως και αισθητός) καταναγκασμός, αυτός προκύπτει επειδή ο ίδιος ο εαυτός (υποσυνείδητα) έχει επιλέξει αυτές τις καταστάσεις. Μπορεί να υπάρχουν διαφορετικά κίνητρα. Εκείνες οι ψυχές, οι οποίες έχουν επιλέξει ιδιαίτερα εκφραστικές του πόνου, συχνά θέλουν να μας υπηρετήσουν ως δάσκαλοι και να αφυπνίσουν τη συμπόνια μας. Αυτή η συμπόνια διαφέρει από τη συμπόνια στο ότι δημιουργεί δραστηριότητα στον εαυτό. Ο πόνος όλων των ψυχών πρέπει επομένως να αντιμετωπίζεται πάντα με συμπόνια, η οποία οδηγεί σε άμεση δράση. Μπορούμε όχι μόνο να αναγνωρίσουμε τα μονοπάτια μας, αλλά και να τα περπατήσουμε.
