Γκίζα
Η επίσημη ιστοριογραφία αποδίδει τις πυραμίδες της Γκίζας της Αιγύπτου, με εκτιμώμενη μέση ηλικία περίπου 4.500 ετών (Μεγάλη Πυραμίδα). Οι τρεις πυραμίδες στο οροπέδιο της Γκίζας αποδίδονται στους φαραώ Chufu (Χέοπας), Chafra (Chephren) και Menkaure (Mykerinos). Και τα δύο είναι λανθασμένα.
Οι πυραμίδες της Γκίζας χρονολογούνται από την περίοδο της Ατλαντίδας. Στη συνολική τους διάταξη αντιπροσωπεύουν ένα συγκρότημα πρεσβειών, που τεκμηριώνει τη σύνδεση της τότε τρίτης γενιάς των ανθρώπων της Γης με τη συνομοσπονδία του αστερισμού του Ωρίωνα. Ολόκληρο το συγκρότημα ήταν πιο σύνθετο στην προέλευση από ό,τι είναι ορατό σήμερα. Η συνολική δομή του συγκροτήματος ήταν, από την αρχιτεκτονική του φύση, μια γήινη εικόνα του αστερισμού του Ωρίωνα.
Ο Βέλγος ιστορικός, συγγραφέας βιβλίων και ειδικός αιγυπτιολόγος (χωρίς τίτλο) R. Bauval, μαζί με συναδέλφους του, αποκρυπτογραφήθηκε το σύμπλεγμα της πυραμίδας στο ψηλό οροπέδιο. Ο Βρετανός συνάδελφός του Graham Hancock, με τη σειρά του, δημοσίευσε ευρήματα που προέκυψαν με τη χρήση επιστημονικών μεθόδων, οι οποίες έλαβαν ιδιαίτερα υπόψη τον ρόλο των σφίγγων στο οροπέδιο. Και οι δύο χρονολόγησαν την «εικόνα» της πυραμίδας στον κόσμο που μεταφέρθηκε στο κέντρο του αστερισμού του Ωρίωνα, συγκεκριμένα τα τρία αστέρια της ζώνης Al-Nilam, Al-Nitak και Mintaka, οι πατρικοί κόσμοι του Aton. Οι τρεις πυραμίδες αντιστοιχούν σε μέγεθος κατ' αναλογία με τη σχετική φωτεινότητα των αστεριών της ζώνης. Ο Χάνκοκ συνέχισε να συγκεντρώνει άλλους επιστήμονες, συμπεριλαμβανομένων αρκετών γεωλόγων, για να μελετήσουν περαιτέρω τις σφίγγες. Αποδεικνύεται ότι τα νερά του Κατακλυσμού κάνουν τώρα τις σφίγγες να δείχνουν όπως μας δείχνουν τώρα.
Οι άξονες που οδηγούν από την Κάμαρα του Βασιλιά και την Κάμαρα της Βασίλισσας στη Μεγάλη Πυραμίδα στη Γκίζα δεν οδηγούν απλώς στον βόρειο και νότιο ουρανό, όπως θα ήθελε η κλασική Αιγυπτιολογία να πιστεύουμε, αλλά ευθυγραμμίζονται με πολύ μεγαλύτερη ακρίβεια. Χρονολογούνται γύρω στο 10.500 π.Χ. και προσανατολίζονται προς τα αστέρια (εικόνες): Ο Ωρίωνας, τα αστέρια της ζώνης ή τα κέντρα τους, και το σύστημα του Σείριου στη μία πλευρά, και από την άλλη πλευρά προς τον τότε «βόρειο πόλο», το βόρειο αστέρι alpha draconis και beta ursae minor σε την ίδια κατεύθυνση.
Ο αστερισμός του Ωρίωνα στη σημερινή του ομαδοποίηση, που βασίζεται στη μυθολογία, δεν είναι μια διαίρεση της σύγχρονης εποχής. Για παράδειγμα, στην αυτοκρατορία των Σουμερίων, αυτή η διαίρεση αντιπροσωπεύτηκε από τη μυθολογική εικόνα του Gilgamensch (χαλδ.: SIPA.ZI.AN.NA) (οι Σουμερίων ηγεμόνες-EN.LIL, ANU, ISHTAR και άλλοι-ήταν εξωγήινοι από τον Σείριο σύστημα). Μαζί με σφίγγες, που πιθανότατα αρχικά έφεραν κεφαλή λιονταριού, αφού ολόκληρος ο αρχαιοαστρονομικός προσανατολισμός στον αστερισμό του λιονταριού πιθανότατα χρονολογείται από το 10.500 π.Χ. επισημαίνει, το συγκρότημα αντιπροσωπεύει μια σαφώς διαφορετική εποχή από την κλασική Αιγυπτολογία, η οποία θα μας έκανε να πιστέψουμε ότι η μεγαλύτερη πυραμίδα (λανθασμένα ονομάζεται "Πυραμίδα του Khufu") χρονολογείται από το 2.450 π.Χ.
Μια άλλη πτυχή του παζλ της Γκίζας είναι πιθανώς η αναπαράσταση συνδέσμων στην ακολουθία Fibonacci, η οποία μπορεί να βρεθεί σε όλο το σύμπλεγμα της πυραμίδας. Τα ίδια μαθηματικά βρέθηκαν στις Πυραμίδες του Ήλιου και της Σελήνης στο Teotihuacan του Μεξικού και στις Πυραμίδες του Xi'an στην Κίνα.
Σε αυτήν την Εποχή του Υδροχόου, είναι καιρός να επανεκτιμήσετε τη γνώση του παρελθόντος. Μεγάλη γνώση για το παρελθόν της Γης μας, που πάντα διατηρήθηκε από λίγους, θα γίνει διαθέσιμη σε ολόκληρο το κοινό της Γης.
Η γήινη ανθρωπότητα θα ανακτήσει τη θέση της στη διεθνή κοινότητα των συμπάντων στο άμεσο μέλλον.
"Ω, Αίγυπτος! Αίγυπτος! "Από τις γνώσεις σου θα μείνουν μόνο μύθοι, απίστευτοι για τις επόμενες γενιές.
Lucius Apuleius, Ρωμαίος φιλόσοφος, 2ος αιώνας μ.Χ.
